«أحْمَدُهُ کَثِیراً وَ اَشْکُرُهُ دائِماً عَلَی السَّرَّاءِ وَ الضَّرّاءِ وَ الشِّدَّةِ وَ الرَّخاءِ»

«او را ستایش فراوان و سپاس جاودانه می گویم در شادی و رنج و آسایش و سختی.»
«اَحمَدُهُ کثیراً»: خدا را بسیار حمد می‌کنم.
قرآن کریم می‌فرماید: ﴿ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ ﴾(1) که الف و لام «اَلحَمدُ»، استغراق است که به جای آن «کلُّ» می‌آید یعنی «کُلُّ الحَمدِ لِلّهِ رَبِّ العَالَمِینَ».
«وَ اَشْکرُهُ دائماً»: همیشه شکر خدا را به‌جا می‌آورم. اگر همیشه لفظاً نمی‌توانم شُکر خدا را بگویم، روحیه‌ام این است که خدا را شکر کنم.
به خاطر این نعمت‌هایی که به من داده، باید شاکر خدا باشم. حلقه‌ی اتّصال توحید به نبوّت، مسأله‌ی شکر مُنعم است.
در این روزگار گروه‌هایی پیداشده‌اند که می‌گویند: ما خدا را قبول داریم؛ ولی پیامب و ادیان را قبول نداریم!
در پاسخ می‌گوییم: اگر خدا را قبول دارید، ما باید از خداوند تشکر کنیم یا خیر؟ می‌گویند: بله. می‌گوییم: خود خدا نحوه‌ی شکر مُنعم را باید بگوید؛ لذا کسی باید از طرف خدا بیاید که او پیامبر است. بنابراین شکر مُنعم، حلقه‌ی اتّصال توحید است با مسأله‌ی نبوّت.
«عَلَی السَّرّاء وَ الضَّرّاءِ وَ الشِّدَةِ وَ الرَّخاءِ»: حمد و شکر، باید در همه‌ی حالات و آنات باشد. چه حالات سختی، چه حالات آسانی. چه حالات خوشی، چه حالات ناراحتی.
ما دستور داریم که در حالات ناراحتی و مصیبت هم بگوییم ﴿ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ راجِعُونَ ﴾(2)و خدا را شکر کنیم و بگوییم «اَلحَمدُ لِلهِ عَلَی کلِّ حالٍ».

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
 

منابع:

1) الفاتحة (1): 2.
2) البقرة (2): 156.