«اَسْمَعُ لِاَمْرِه وَ اُطیعُ وَ أُبادِرُ إلی کُلِّ ما یَرْضاهُ وَ اَسْتَسْلِمُ لِما قَضاهُ»

«فرمان او را گردن می گذارم و اطاعت می‌کنم و به‌سوی آن چه مایه ی خشنودی اوست می‌شتابم و به حکم و فرمان او تسلیم هستم.»
این جمله‌ها، بندگی خالصانه‌ی پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله در پیشگاه الله تعالی را می‌رساند. «اَسْمَعُ لِاَمْرِهِ»: خدا وقتی امر کرد، می‌شنوم. «وَ اُطیعُ»: و اطاعت می‌کنم. خودِ شنیدن، گونه‌ای از ادب عبودیت است که وقتی مولا امر می‌کند، انسان امرش را بشنود. البتّه این‌ها مراحل و سیر طبیعی وحی و بندگی است؛ اگرنه همه‌ی این مراحل آنی انجام می‌شود. پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و اله به این وسیله می‌خواهند بفرمایند من در بندگی خدا این‌گونه هستم و شما که تحت تربیت من هستید، باید این‌گونه باشید. فرمان خدا را می‌شنوم و پس از شنیدن، اطاعت می‌کنم. اطاعتم هم، اطاعت عادی و معمولی نیست.
«وَ اُبادِرُ عَلَی کُلِّ ما یَرضاهُ»: هر چیزی که خدا را راضی می‌کند، من پیشی می‌گیرم، می‌دوم، سعی می‌کنم و از دیگران سبقت می‌گیرم.
«وَ اُبادِرُ»به این معناست که مبادرت می‌کنم و خودم را پیش می‌اندازم. فرض کنیم پنج نفر درجایی ایستاده‌اند و در همان لحظه مولا امر می‌کند. یکی فقط می‌شنود، یکی کمی درنگ می‌کند و بعد می‌رود، یکی در مسیر دیگر می‌دود، یکی آهسته راه می‌رود، یکی کمی تندتر راه می‌رود... . این دریافت و عکس‌العمل‌ها متفاوت است. پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله می‌فرمایند: هم می‌شنوم، هم اطاعت می‌کنم، هم به هر چیزی که موجب خشنودی خدا باشد مبادرت می‌کنم. اصلاً عبودیت یعنی حرکت کردن درراه خشنودی خدا.
«وَ اَسْتَسْلِمُ لِما قَضاهُ»: خودم را به آنچه خداوند حکم فرموده، تسلیم می‌کنم.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه