« بسمِ اللَّهِ الرَّحْمانِ الرَّحیمِ، وَ الْعَصْرِ، اِنَّ الْاِنْسانَ لَفى خُسْرٍ(1)، اِلّا عَلِیّاً الَّذى آمَنَ وَ رَضِىَ بِالْحَقِّ وَ الصَّبْرِ. »

«به نام خداوند همه مهر مهرورز  قسم به زمان  که انسان در زیان است. مگر علی که ایمان آورده و به‌درستی و شکیبایی آراسته است.»
خداوند متعال به زمان قسم می‌خورد. منظور از این زمان، طبق بسیاری از روایات هنگام ظهور امام زمان علیه‌السّلام است.
انسان در خسران و زیانکاری است؛ زیرا که جنس انسان، جنس انسان مختار است و انسان مختار، هم محکوم‌به شهوت است و هم محکوم‌به غضب.
اساس انسان در زیانکاری است؛ مگر علی علیه‌السّلام که پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله «إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا» را با جمله‌ی: مگر علی که ایمان آورده و خشنود است به حقّ و خشنود است به شکیبایی، تفسیر فرموده‌اند. رضایت علی علیه‌السّلام به حقّ، در روایات بسیار آمده است.
علی علیه‌السّلام نه‌تنها راضی به حق هستند، بلکه خودشان حق هستند. خشنودی علی علیه‌السّلام به صبر، به خاطر مشکلاتی است که پس از رحلت پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله حادث شد؛ حتّی ایشان پیشگویی کرده بودند که علی علیه‌السّلام درراه نگهداری اسلام با مشکلات عدیده‌ای روبرو خواهند شد.
شکیبایی و رضایت علی علیه‌السّلام برای اعتلای نام مقدّس «اَلله» و ادامه‌ی رسالت رسول خدا صلی‌الله علیه و آله است.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
 

منابع:

1) العصر؛ 1 – 2.