به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
فَدُونَكُمُوها فَاحْتَقِبُوها مُدْبِرَةَ الظَّهْرِ، مَهِیضَةَ الْعَظْمِ، خَوْراءَ الْقَناةِ، ناقِبَةَ الْخُفِّ، باقِیةَ الْعارِ، مَوْسُومَةً بِغَضَبِ الْجَبّارِ وَ شَنارِ الْأَبَدِ، مَوْصُولَهً بِـ {ـنارِ اللّهِ الْمُوقَدَةِ الَّتِى تَطَّلِعُ عَلَى الاَفْئِدَةِ، اِنَّها عَلَیهِمْ مُؤْصَدَةٌ فى عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ} فَبِعَینِاللّهِ ما تَفْعَلُونَ {وَ سَیعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَىَّ مُنْقَلَبٍ ینْقَلِبُونَ}
در این جملات حضرت زهرا عَلَیهِاالسَّلَامُ به یک‌‌‌باره به جمع اشاره کرده و می‌فرمایند:
فَدُونَكُمُوها فَاحْتَقِبُوها مُدْبِرَةَ الظَّهْرِ، مَهِیضَةَ الْعَظْمِ، خَوْراءَ الْقَناةِ، ناقِبَةَ الْخُفِّ، باقِیةَ الْعارِ
پس اکنون افسار خلافت _یا فدک_ را بگیرید و ببرید. بر شتر مقصود سوار شوید در حالی که پُشت آن زخم، استخوانش شکسته، جانش ضعیف _نیرویش کم_ پایش شکسته _کفش‌هایش سوراخ شده_ و عیب و عار آن باقی است
در زبان عربی سه چیز داریم: اسم، فعل و حرف؛ یک چیز دیگر هم داریم که اسم است اما معنی فعلی دارد که به آن اسم فعل می‌گویند. "دُونَكُ" یکی از آن‌ها است به معنای بگیرید این را؛ "حقب" یعنی سوار شدن به پُشت شتر یا حیوان است.
مَوْسُومَةً بِغَضَبِ الْجَبّارِ وَ شَنارِ الْأَبَدِ، مَوْصُولَهً
"مَوْسُومَةً" به معنی بِرند منفی است. یعنی این شتر به خشم خداوند علامت و مُهر خورده است و با این ننگ جاودانه، نشان‌دار شده است.
مَوْصُولَهً بِـ {ـنارِ اللّهِ الْمُوقَدَةِ الَّتِى تَطَّلِعُ عَلَى الاَفْئِدَةِ، اِنَّها عَلَیهِمْ مُؤْصَدَةٌ فى عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ[1]}
و به آتش افروخته‌ى خداوند پیوسته است. {آتشى كه بر دل‌ها افروخته و آن‌ها را فرا گرفته است، آتش‌هایى بِسان ستون‌هاى سر به فلك كشیده}
فَبِعَینِاللّهِ ما تَفْعَلُونَ {وَ سَیعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَىَّ مُنْقَلَبٍ ینْقَلِبُونَ[2]}
آرى، آن چه مرتكب مى‌شوید، در برابر دیدگان خداوند است. فکر نکنید خداوند متعال نمی‌بیند، کارهای شما در دید خداوند است {و به زودى ستمگران خواهند دید كه به كجا رهسپارند!}
حضرت زهرا عَلَیهِاالسَّلَامُ باز هم تذکر می‌دهند که حرکت‌شان باز هم به سوی جهنم است.
وَالْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ
[1]الهمزة (104) آیات 6 الی 9
[2] الشعراء (26) آیه 227
