«اَلا وَ إنَّ عَلِیّاً هُوَ المَوصُوفُ بِالصَّبرِ وَ الشُّکرِ، ثُمَّ مِن بَعدِهِ وُلدی مِن صُلبِهِ»

«بدانید که علی و پس از او فرزندان من از نسل او، دارای کمال شکیبایی و سپاس گزاری‌اند.»
حضرت در جمله‌ی قبل از شکیبایی و شکر سخن فرمودند، در این جمله، اسوه‌ی صبر و شکر را چنین معرّفی می‌کنند: آگاه باشید! که علی دارای وصف شکیبایی است و دارای وصف سپاسگزاری است. وصف شکیبایی که صبر است در قرآن این‌گونه تعبیر شده است:
﴿ وَ قَلیلٌ مِنْ عِبادِی الشَّکُورُ ﴾(1) : ﴿ از بندگان من اندکی هستند که شکرگزار باشند ﴾
و راجع به صبر می‌فرماید:﴿ وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا لَمَّا صَبَرُوا وَ کانُوا بِآیاتِنا یُوقِنُونَ ﴾(2)یعنی امامت را مبتنی برداشتن مقام صبر و یقین می‌داند.
رسول خدا صلی‌الله علیه و آله دو صفت از برجسته‌ترین صفات امیرالمؤمنین علیه‌السّلام را چنین بیان می‌کنند: «اَلا وَ إنَّ عَلِیّاً هُوَ المَوصُوفُ بِالصَّبرِ وَ الشُّکرِ» یعنی اگر می‌خواهید پس از من اسوه‌ی صبر و شکر را پیدا کنید، همین علی است که در کنار من ایستاده است.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
 

منابع:

1) سبأ (34): 13.
2) السجدة (32): 24.