«وَ هُوَالتَّقِیُّ النَّقِیُّ الْهادِی الْمَهْدِیُّ»

«او پرهیزکار پاکیزه و رهنمای ارشاد شده به دست خود خداست.»
«اَلتَّقِیُّ» کسی است که تقوای مخصوص دارد، تقوای مخصوص در اعتقادات و اخلاق و فقه.
اگر کسی اعتقادات صحیح داشته و به آن عمل کند، ازنظر اعتقادی انسان با تقوایی است؛ یعنی از اعتقادات باطل پرهیزکرده است.
اگر کسی در اخلاق و رفتار خوب عمل کند، ازنظر اخلاق انسان نیکوکاری است. مانند این‌که حسادت ندارد، تکبّر ندارد، بدبینی نسبت به مسلمان‌ها ندارد، سوء ظنّ به خدا ندارد و... چنین شخصی از خُلق بد پرهیزکرده است.
اگر کسی واجباتش را عمل کند، محرمات را ترک کند، مستحبّاتش را عمل کند، مکروهات را تا می‌تواند ترک کند، مباحات را هم به‌عنوان قصد قربت عمل کند که در این صورت تمام مباحاتش مستحبّات می‌شود؛ چنین شخصی تقوای مخصوص در فقه دارد. مؤمن متدیّن به خاطر این‌که همه‌ی کارهایش را به خاطر خداوند انجام می‌دهد، مباحات را هم با قصد قربت تبدیل به مستحبّات می‌کند. 
کسی که عامل به تمام این سه موارد باشد، «اَلتَّقِیُّ» است. امیرالمؤمنین علی علیه‌السّلام «اَلتَّقِیُّ» هستند؛ یعنی تقوای خاص دارند.
«اَلنَّقِیُّ»: او نقاوه‌ی انسانیت است؛ یعنی علی علیه‌السّلام خلاصه، عصاره، تصفیه و زلال‌شده‌ی انسانیت هستند.
«اَلهادِی»: کسی که هدایت‌کننده و دست‌گیر است. مهم‌ترین جهات هدایت، قول و فعل است؛ یعنی با گفتار و کردارش هدایت می‌کند و اعمالش به‌گونه‌ای است که هدایت را نشان می‌دهد.
«اَلمَهدِیُّ»: امیرالمؤمنین علی علیه‌السّلام آن‌کسی هستند که خداوند متعال ایشان را به‌وسیله‌ی پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله هدایت کرده و معلّم دیگری برای هدایت ندیده‌اند.
امیرالمؤمنین علی علیه‌السّلام چهار صفتِ اختصاصی دارند: «اَلتَّقِیُّ» پرهیزکار مخصوص، «اَلنَّقِیُّ» خلاصه و عصاره‌ی انسانیت، «اَلهادِی» هدایتگر با قول و عمل، «اَلمَهدِیُّ» هدایت‌شده توسط خداوند متعال.
واژه‌ی «اَلمَهدِیُّ» که هدایت‌شده توسط خداوند متعال است، یکی از القاب امام زمان ارواحنا له الفداه هم هست؛ چراکه ایشان برای تشکیل حکومت و پیشرفت تمام رسالت‌هایی که دارند، از خدا دستور می‌گیرند.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه