«وَلَو شِئْتُ أنْ اُسَمِّیَ الْقائِلینَ بِذالِکَ بِأَسْمائِهِمْ لَسَمَّیْتُ وَ أنْ أُوْمِئَ إِلَیهِمْ بِأَعْیانِهِمْ لَأوْمَأتُ و أَنْ أَدُلَّ عَلَیْهِمُ لَدَلَلْتُ، وَلکِنِّی وَ اللهِ فی أُمُورِهِمْ قَد تَکَرَّمْتُ»

« و اگر می‌خواستم نام گویندگان چنین سخنی را بر زبان آورم و به آنان اشارت کنم و مردم را به سویشان هدایت کنم [که آنان را شناسایی کنند] می توانستم؛ لیکن به خدا سوگند در کارشان کرامت نموده، لب فروبستم.»
«وَلکِنِّی وَ اللهِ فی أُمُورِهِمْ قَد تَکَرَّمْتُ»: لکن به خدا قسم من در کار آن‌ها کرامت به خرج دادم. کرامت و بزرگواری عبارت است از صبر و تحمل و نگاه‌داشتن آبروی مردم. پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله با این‌که منافقان و مستهزئین به اسلام و دغل‌بازان و ملامت کنندگان را می‌شناسند؛ امّا آن‌ها را معرّفی نمی‌کنند.
برای این‌که آن‌ها خیالشان راحت باشد، می‌فرمایند اگر می‌خواستم به‌سوی شما اشاره می‌کردم و نام یک‌یک شمارا بُرده و به مردم معرّفی می‌کردم؛ امّا کرامت من مانع از این است که شمارا معرّفی کنم. این خود یک‌راه تربیت است که پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و اله پیش‌گرفته به‌واسطه‌ی حفظ آبروی آن‌ها و مشخص نکردن آن‌ها، کرامت خودشان را نشان می‌دهند و بازهم به آن‌ها هشدار می‌دهند. نکته‌ی جالب در این جمله که پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله  از طرف خداوند کرامت خودش را نشان می‌دهند این است که بشر در این امتحان اختیار دارد. اقلّش این است که در آخرین لحظه‌ها متوجّه شود و از اشتباهات خودش برگردد و به‌سوی خدا مراجعه و توبه کند.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه