به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
فَاَنْقَذَكُمُ اللّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالى بِنَبِیهِ مُحَمَّدٍ صَلَّىاللَّهُعَلَیهِوَآلِهِ، بَعْدَ اللَّتَیا وَ الَّتِى
فرهنگ اصلی ائمه و پیغمبران علیهمالسلام این است که همیشه از خدا شروع میکنند و به خدا ختم میکنند. فرهنگشان این است که بگویند همهی کارها به دست خداوند است و خداوند، پیامبر صَلَّىاللَّهُعَلَیهِوَآلِهِ را مأمور کرده تا این کار را انجام دهد. یک جهتش این است که برای ما هم فرهنگ شود تا ما هم بگوییم: این کار را به خواست خدا انجام دادهایم؛ ما این کار را به نیروی خداوند طراحی کردهایم. اینکه در هنگام قیام نماز میگوییم: "بِحَولِ اللَّه وَ قُوَّتِهِ اَقُومُ وَ اَقْعُد" این فرهنگ را پیغمبر و ائمه علیهمالسلام میخواهند در همهی کارهای ما انجام شود.
فَاَنْقَذَكُمُ اللّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالى بِنَبِیهِ مُحَمَّدٍ صَلَّىاللَّهُعَلَیهِوَآلِهِ
در اینجا حضرت زهرا عَلَیهِاالسَّلَامُ میفرمودند: پس خداوند شما را نجات داد به وسیلهی پیامبرش محمّد صَلَّىاللَّهُعَلَیهِوَآلِهِ و این یک فرهنگ است که ائمه علیهمالسلام به ما یاد میدهند و میفرمایند.
انقاذ غریق یعنی اگر یک لحظه دیگر نجاتش نمیدادند، غرق میشد و از بین میرفت. لغت انقاذ غیر از لغت انجاء به معنی نجات دادن است. انقاذ یعنی مشرف بر غرق و مرگ بود و نجات داده شد. در چند جمله قبلی حضرت میفرمایند:
{وَ كُنْتُمْ عَلى شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النّارِ فَاَنْقَذَكُمْ مِنْها}
شما مشرف بر چاله و چاه گمراهی بودید که خداوند شما را نجات داد. حالا میفرمایند: خداوند شما را نجات داد به واسطهی پیغمبرش حضرت محمّد صَلَّىاللَّهُعَلَیهِوَآلِهِ. در اینجا ابتدا میفرمایند: "بِنَبِیهِ" یعنی پیغمبرش و بعد برای اینکه در تاریخ معلوم باشد که پیغمبر چه کسی بوده است، فرمودهاند: "مُحَمَّدٍ". یعنی هم مقام پیغمبر صَلَّىاللَّهُعَلَیهِوَآلِهِ را فرمودهاند که نبیّ هستند و هم اسم ایشان را بردهاند. آن وقت فرق بین نبیّ و رسول چیست؟ نبیّ یعنی خبر دار از خداوند و رسول یعنی پیغام آور و پیغام بَر؛ کسی که از طرف خداوند مبعوث شده و آمده است.
بَعْدَ اللَّتَیا وَ الَّتِى
یعنی بعد از چنین و چنان! این یک اصطلاح است. یعنی بعد از داستانهای چنین و چنان و به عبارتی بعد از مشکلات زیاد، خداوند به وسیلهی پیغمبرش محمد صَلَّىاللَّهُعَلَیهِوَآلِهِ شما را نجات داد.
وَالْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ