«بارِئُ الْمَسْمُوکاتِ وَ داحِی الْمَدْحُوّاتِ»

«اوست آفریننده‌ی آسمان‌ها و گستراننده‌ی زمین‌ها.»
«بارئ» یعنی آفریننده‌ی آسمان‌ها. «مسموک، سمک» به معنای سقف و ماهی است. این‌جا به معنای سقف است و آن‌که سقف را پذیرفته.
باری‌تعالی در اصل برئ تعالی است که همزه تبدیل به یاء می‌شود. «بارِئُ المَسمُوکاتِ» یعنی خلق بدون سابقه.
«برئ النسم» یعنی انسان و موجودات زنده را بدون سابقه آفریده است. «مسموکات»یعنی سقف زده‌شده؛ چرا که آسمان‌ها در دید انسان به‌صورت سقف هستند.
لذا می‌گوییم «بارِئُ المَسمُوکاتِ»؛ ایجادکننده چیزهایی که دارای سقف هستند از عدم.
«وَداحِی الْمَدْحُوّاتِ» صاف کننده‌ی صاف‌شده‌ها که منظور زمین است. دَحو الارض که می‌گویند، به معنای زمین صاف‌شده است به‌طوری‌که روی آن می‌توانند اسکان پیدا کنند. بیست و پنجم ذی‌الحجه، روز دحوالارض است. اوّلین نقطه‌ای که در زمین پیداشده، خانه خدا - مکّه – است. در روز دحوالارضزمین خانه خدا پیدا شد که آن اولین نقطه است. بنا بر روایات، حضرت آدم علیه‌السّلام، حضرت ابراهیم علیه‌السّلام و اسماعیل علیه‌السّلام در آن مکان خانه‌ی خدا را ساختند.
منظور از «داحِی المَدحُوّاتِ» این است که در تمامی قسمت‌هایی که خداوند آفریده، آفرینش‌اش بدون سابقه است و تمام این امکانات که برای زندگی افراد بشر یا حیوانات در روی زمین ایجادشده، از آنِ خداست.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه