«وَ لَا یُبْرِمُهُ اِلْحاحُ المُلِحّینَ. اَلْعاصِمُ لِلصّالِحینَ، وَ المُوَفِّقُ لِلْمُفلِحینَ، وَ مَوْلَی المُؤمِنینَ وَ رَبُّ العالَمینَ»

«و اصرارِ اصرارکنندگان او را به ستوح نیاورد. نیکوکاران را نگاهدار و رستگاران را یار، مؤمنان را صاحب اختیار و جهانیان را پروردگار است.»
«وَ لَا یُبْرِمُهُ اِلْحاحُ المُلِحّینَ»: و اصرارِ اصرارکنندگان، او را به ستوه نیاورد. اگر تمام موجودات به خواستن از او اصرار کنند و تمام انسان‌ها در تمام دقایق بر یک خواسته‌ای اصرار کنند، خداوند را به خستگی و ستوه نیاورد.
«اَلْعاصِمُ لِلصّالِحینَ»: نگه‌دارنده‌ی پاکان و صالحین است. صالحین کسانی هستند که سر به صلاح و حفاظت دارند. البتّه معلوم است که منظور از این عبارت، انسان‌های مختار هستند. کسانی که صالح هستند و سر به‌سوی صلاح دارند، خداوند متعال آن‌ها را عصمت می‌بخشد و از انحراف و از این‌که از دایره‌ی صلاح بیرون بروند، نگه می‌دارد.
«وَ اَلمُوَفِّقُ لِلْمُفلِحینَ»: خداوند موفّق کننده‌ی رستگاران است. «مُوَفَّقُ» از وفاق می‌آید که به معنای مهیّا کردن اسباب و وسایل است. خداوند متعال برای کسانی که اهل رستگاری هستند، اسباب و وسایل را مهیّا می‌کند که این افراد به رستگاری‌شان برسند.
«وَ مُوَلَی المُؤمِنینَ»: متولّی و مدیر و سرپرست مؤمنین است. خداوند متعال، مولای کلّ جهان «وَ رَبُّ العالَمینَ» است.
خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: ﴿ فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِی ﴾(1) و ﴿ وَ هُوَ یتَوَلَّی الصَّالِحینَ ﴾(2). خداوند ولی است و او ولایت صالحین را می‌پذیرد به این معناست که نسبت به صالحان یک سرپرستی خاصی دارد. «مَولَی المُؤمِنینَ» این نیست که مولای کافران نیست، بلکه مؤمنین تحت مولویت و سرپرستی خاص خدا قرار می‌گیرند، ولی غیر مؤمنین تحت سرپرستی خاص خدا نمی‌روند. بنابراین خداوند متعال متولّی و سرپرست و ولی به تصّرف، برای اهل ایمان است.
«و َرَبُّ العالَمینَ»: خداوند خالق همه‌ی جهان است. همه‌ی موجودات را او سرپرستی می‌کند، ولی برای مؤمنان سرپرستی خاص دارد.
خداوند «رَبُّ العالَمینَ» است به این معنا که جهانیان را ربوبیت و پروردگاری می‌کند.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
 

منابع:

1) الشّوری (42): 9.
2) الأعراف (7): 196.