به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
شفا در تربت امام حسین علیه‌السّلام
محمد بن مسلم یکی از یاران نزدیک امام محمد باقر علیه السّلام بود. مدتی بود که در بستر بیماری افتاده بود. بیماری به قدری بر او غلبه کرده بود که محمد نمی توانست از منزل خارج شود. در یکی از روزهای بیماری، خادمِ امام محمد باقر علیه السّلام به عیادتش آمد.
او به همراه خود ظرفی داشت که شربتی در آن بود و با پارچه ای آن را پوشانده بود. او شربت را به محمد داد و گفت:
«مولا و سرورم فرموده است باید برای درمان و علاج بیماری خود آن را بنوشی و پس از نوشیدن، خودت را به خدمت ایشان برسانی».
محمد شربت را نوشید، چه شربت گوارا و خوش بویی بود. حس کرد که حالش به سرعت بهبود یافت و قادر به حرکت شد. پس به سرعت خود را به محضر امام علیه السلام رسانید. هنگامی که امام علیه السلام را دید به گریه افتاد. امام باقر علیه السّلام از او علت گریه را پرسیدند.
محمد عرض کرد: «ای مولایم! بر غریبی و دوری مسافت خانه ام از شما و همچنین بر ناتوانی خویش گریه می کنم. دلم می خواهد بیشتر به خدمت شما برسم».
امام باقر علیه السّلام فرمودند: « محمد! بدان که اولیا و دوستان ما در این دنیا به انواع بلایا و مصائب گرفتار می شوند و مومن در این دنیا در هرکجا و هر وضعیتی که باشد غریب خواهد بود تا آن که به سرای باقی رحلت کند.
اما این که گفتی در مسافت دوری هستی، به جای دیدار ما به زیارت قبر امام حسین علیه السّلام برو و بدان آن چه را که در قلب خود داری و معتقد به آن باشی با همان محشور خواهی شد.» محمد با خوشحالی می خواست امام را ترک کند که ناگاه به یاد مسئله ای افتاد. پس از حضرت سوال کرد: «شما برای من شربتی فرستادید. من پیش از نوشیدن آن شربت، قدرت و توان حرکت نداشتم. لیکن به محض آن که آن شربت را نوشیدم، ضعف و بیماری از من دور شد و خوب شدم».
امام باقر علیه السّلام با لبخند فرمودند: «بدان که آن شربت دارویی برگرفته شده از تربت قبر مطهر امام حسین علیه السّلام است، که اگر با اعتقاد و معرفت استفاده شود، شفا و درمان هر دردی خواهد بود».
پی نوشت : كامل الزيارات / ترجمه ذهنى تهرانى، ص: 837