به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
عبادت، انتظار، معرفت
شيخ طوسي در كتاب المصباح المتهجد، روايتي را از ابوعمرو عثمان بن سعيد عمروى قدس الله روحه (اولين نايب از چهار نايب خاصّ امام عصر ارواحنا فداه در زمان غيبت صغرى) نقل مي‌كند که از سوي امام عصر ارواحنا فداه، براى زمان غيبت كبرى، به او القا شده است.
مضامين اين دعا عبارت است از عبوديت و تمرين و آمادگي براي آن‌چه امام عصر ارواحنا فداه از ما مي خواهند.
اگر امام عصر ارواحنا فداه را دوست داريم، اگر حكومت ايشان را دوست داريم، اگر منتظر و چشم به راهيم، بايد آمادگى داشته باشيم.
آمادگى به معناي تمرين و ورزش براى همكارى با كارگزاران آن حضرت است. اين تمرين و ورزش براى همكارى با كارگزاران حکومت حضرت ولي عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف، «انتظار» نام دارد.
روايات بسياري از زبان پيامبر صلي الله عليه و اله و ائمهي اطهار عليهم السلام و حتي خود امام عصر ارواحنا فداه نقل گرديده که فرموده‌اند:
«أفضَلُ العِبادَةِ إنتظارُ الفَرَجِ » «برترين عبادات انتظار فرج است.»
بهترين بندگى وعبوديت اين است كه چشم به راه ظهور امام عصر ارواحنا فداه باشيم. يکي از مصاديق انتظار فرج را خود امام عصر ارواحنا فداه چنين تعيين فرموده اند: خواندن مناجات‌ها و دعاها. يكى از معتبرترين آن‌ها دعايي است كه عثمان بن سعيد عمروى بر ابوعلى محمد بن همام املاء كرد و به او امر كرد که از خواندن اين دعا در زمان غيبت غافل نشود:
«اللَّهُمَّ عَرِّفنِي نَفسَكَ. فَإنَّكَ إن لَم تُعَرِّفنيِ نَفسَكَ، لَم أعرِف رَسولَكَ. اللَّهُمَّ عَرِّفنيِ رَسولَكَ. فَإنَّكَ إن لَم تُعَرِّفنيِ رَسولَكَ، لَم أعرِف حُجَّتَكَ. اللَّهُمَّ عَرَّفَنيِ حُجَّتَكَ. فَإنَّكَ إن لَم تُعَرِّفَنيِ حُجَّتَكَ، ضَلَلتُ عَن دِينيِ. اللَّهُمَّ لا تُمِتنِي مِيتَةً جاهِلِيَّةً و لا تُزِغ قَلبِي بَعدَ إذ هَدَيتَنِي... »
فرمود: خدايا، خود را به من بشناسان. خدايا، رسول خود را به من بشناسان. خدايا، حجّت خود را به من بشناسان. اين معرفت و شناخت را مى گويند شناخت از بالا به پايين؛ يعنى: از معرفت خداوند عزّوجلَّ شروع مى كنيم و به معرفت حجّت زمان و دين مى رسيم.
از اين جا به بعد، فرازهايى انتخاب شده است كه نشان مى دهد اگر بخواهيم منتظر بوده و با امام زمان ارواحنا فداهدوست باشيم، بايد عبد و مطيع ايشان باشيم.
چرا که مي‌دانيم كه ائمهي طاهرين سلام الله عليهم أجمعين چيزى جز کلام خدايي نمى گويند: «و ما تَشاؤنَ إلّا أن يَشاءَ اللهُ »
بنابراين، تمرين انتظار و چشم به‌راهى امام عصر ارواحنا فداه همان عبوديت نسبت به خداوند متعال و اطاعت مطلقه نسبت به ولىّ مطلق خداوند، امام عصر ارواحنا فداه است. امام زمان عليه السلام چگونگي انتظار (يعني: عبوديت) را از زبان عثمان بن سعيد عمروى، ياد مى دهند، چرا كه امام زمان ارواحنا فداهدوستانشان را دوست دارند و مايل اند که دوستانشان، با آمادگى كامل، در انتظار آن بزرگوار باشند. مي‌فرمايند: «اللَّهُمَّ لاتُمِتنِي مِيتَةً جاهِليَّةً»: خدايا، مرا به مرگ جاهلى نميران. مرگ جاهلى به معناي مرگ با شرك و الحاد و كفر است. خدا نكند كه انسان باچنين حالي بميرد.
«وَ لا تُزِغ قَلبِي بَعدَ إذ هَدَيتَنِي»: خدايا- پس از اين كه مرا راهنمايى كردى- قلبم را مايل به باطل نكن. نماز را ترك نكنم. بعد از اين كه مؤمن شدم ،ايمان را كنار نگذارم. كسانى هستند كه خداوند متعال قلب آنان را- بر اساس حکمت‌هايي- مهر مىكند. دوستان متديّن و نمازخوان ! بسيار مراقب باشيد که تقوا و دين شما كم رنگ نشود. هميشه بگوييم: (رَبَّنا لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إذْ هَدَيْتَنا ﴾
