به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
عیب پوشی ----- جاده‌ی دو طرفه
زندگی یك جاده‌ی دوطرفه است. مثل همه‌ی جاده‌ها هر طرف پر از علائم، نشانه‌ها و هشدارهایی است كه كنار آن نوشته‌اند.
قوانین دو طرف جاده با هم كاملاً متفاوتند. مسافر دانای مسیر تنها به نشانه‌های سمت خودش نگاه می‌كند و ادامه می‌دهد. او می‌داند كه اگر سر برگرداند و طبق قوانینِ آن طرف جاده راه خود را پیش گیرد، بزرگ‌ترین اشتباه را مرتكب شده‌است.
او می‌داند كه احمقانه‌ترین كار دنیا را كرده اگر به چپ بپیچد تنها به خاطر آن‌كه در آن طرف، تابلوی «گردش به چپ آزاد است» را دیده است.
در جاده دوطرفه‌ی زندگی گاهی ما هم دچار چنین اشتباهاتی می‌شویم. چند نفر از ما، وقتی حدیث زیبای امام صادق علیه السلام را می‌شنویم كه: «بهترین دوستان من كسی است كه عیوب من را به من هدیه دهد.» با خود فكر می‌كنیم: «پس چرا دوستم وقتی ایرادهایش را می‌شنود ناراحت می‌شود.»
وظیفه‌ی ما چیز دیگری است. اگر او باید با روی باز انتقادهای حقی را كه مهربانانه به او می‌گویند بپذیرد، وظیفه‌ی ما عیب‌پوشی است و عذر آوردن بر اشتباهات او. این‌كه وظیفه‌ی دوست است كه بر اشتباهات دوستش عذر بیاورد واقعاً به این معنی نیست كه ما هر بلایی خواستیم سر دوست خود بیاوریم و انتظار داشته باشیم او خودش یك‌جوری مسأله را برای خودش حل كند. زندگی یك جاده‌ی دوطرفه است.
جاده‌ای كه تنها مسافر یك سوی آن ما هستیم و همه از روبه‌رو می‌آیند. تنها به علائم مسیر خود عمل كنیم.