به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز
دوباره فصل عزا فصل ماتم شد دوباره ماه غم وحزن اعظم شد
رسید پیک صبا که ای همه عالم دهید بانگ عزا که باز محرم شد
ما که گل وجودمان به مِهر حیدر پرورانده شد وخون رگ هایمان از سرخی رگ های حسین بن علی علیه السلام جان گرفت.
وبا ولای علی علیه السلام و آلش شیره ی جان مان قوت گرفت.
ما که هستی خویش را مرهون این 14 نور وشجره ی نورانی رسول صلی الله علیه و آله وسلم هستیم.
خرده ای برما نیست که در عزای این خاندان گریبان چاک نموده بر سر وسینه زده وسیل اشک جاری سازیم.
که این کمترین بضاعت ما در پیش خوان این خاندان کریم است.واین برگی از درس نامه ی تشیع ماست.
وآموزه ای از مکتب ائمه ی ما و اگر چنین نبود امام رئوف علیه السلام وخورشید طوس علیه السلام نمی فرمود:
ان یوم الحسین اقرح جفوننا واسبل دموعنا واذل عزیزنا بارض کرب وبلاء واورثتنا الکرب والبلاء الی یوم الاانقضاء فعلی مثل الحسین فلیبک الباکون فان البکاء علیه یحط الذنوب العظام
همانا روز شهادت حسین علیه السلام چشمان ما را مجروح کرده واشک های ما را جاری ساخته است و عزیز ما را در کربلا خوار کرده و تا روز قیامت اندوه و بلا برایمان برجای گذاشته است پس بر مثل حسین علیه السلام باید گریه کنندگان بگریند که گریه برآن حضرت گناهان بزرگ را ازبین می برد.
آری بر مثل حسینی باید گریست که نه ما، بلکه ملائک آسمان وزمین که نه انس که جنیان که نه آدمیان بلکه تمام موجودات عالم براو می گریند وسرهای قدسیان بر مصیبتش زانوی غم گرفته اند.
آری إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِين
برای حسین علیه السلام حرارتی است در قلب های مومنین که دل را آتش می زند جوشش خون در رگ ها را بیشتر می کند وهرچه اشک تلاش می کند تا این آتش را فرو نشاند بی فایده است.
حیات ما به حسین است و مرهون حسین پس خرده ای برما نیست که حفظ حیات از واجبات کیش وآیین ماست.
