به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
مجلس دهم جامع فدک
وقتی همه سر از خاک بردارند یعنی در روز قیامت، اعتبار و مقام حضرت زهرا عَلَيْهِاالسَّلَامُ برای همگان معلوم می‌شود.
اعتباری نا محدود
آقای وحید خراسانی در کتاب حلقه‌ی وصل رسالت و امامت به نقل از روایات می‌فرمایند: «وقتی آن حضرت سر از خاک بر می‌دارد، خداوند هفتاد هزار ملک را برای استقبالش می‌فرستد؛ هفتاد هزار ملک با لوای تکبیر _الله‌اکبر_. هفتاد هزار با لوای تسبیح _سبحان‌الله_. این‌ها به استقبال فاطمه عَلَيْهِاالسَّلَامُ می‌آیند. بعد که در مقرّ خودش قرار گرفت، جبرئیل می‌آید و می‌گوید: سؤال کن حاجتت را، اعطاء می‌شود. حاجت حدّ ندارد، هر چه می‌خواهی بخواه که اندازه ندارد! برای ابراهیم عَلَيْهِ‌السَّلَامُ چنین اعتباری نیامده است. برای موسی‌بن‌عمران عَلَيْهِ‌السَّلَامُ خدا از خزینه‌ی لایتناهی چنین اعتباری صادر نکرده است. برای عیسی‌بن‌مریم عَلَيْهِاالسَّلَامُ چنین دستوری صادر نکرده است.
خدا آن روز برای فاطمه عَلَيْهِاالسَّلَامُ اعتبار نامحدود باز می‌کند. خواسته‌اش از خدا چیست؟ ای دانشمندان! مهم این است: خواسته همیشه جزاء است. جزاء غیر از عمل است. عمل با جزاء متفاوت است. اما این فاطمه عَلَيْهِاالسَّلَامُ است که وقتی به او می‌گویند حاجتت را بخواه داده می‌شود، می‌گوید: "يَا رَبِّ أَرِنِي الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ" یعنی خداوندا! حسن و حسین_علیهماالسلام_ را به من نشان بده. یعنی خدایا، هر چه کردند همچنان که هست به من نشان بده، نشانش می‌دهند: "وَ أَوْدَاجُ الْحُسَيْنِ تَشْخُبُ دَماً" یعنی رگ‌های گردن حسینعَلَيْهِ‌السَّلَامُ به خون آغشته است.[1]»
در این روایت[2] دارد که روزی پیغمبر صَلَّى‌اللَّهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ وارد منزل حضرت زهرا عَلَيْهِاالسَّلَامُ شدند و ایشان محزون و ناراحت بودند. حضرت فرمودند: چرا ناراحت هستی، فرزندم؟ یا پدر! روز قیامت به یادم افتاد و این‌که مردم در آن روز عریان محشور می‌شوند، لذا من به غصه افتادم. حضرت رسول صَلَّى‌اللَّهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ فرمودند: ای فرزندم! روز بزرگی است. اولین کسی که زمین برای او می‌شکافد و وارد در سرزمین محشر می‌شود، من پیغمبر هستم. دومین نفر ابراهیم خلیل است. سپس شوهرت علی‌بن‌ابی‌طالب _عَلَيْهِ‌السَّلَامُ_ است. بعد در این روایت مفصل دارد که نفر چهارمی را که خداوند متعال در قیامت محشور می‌کند، فاطمه زهرا عَلَيْهِاالسَّلَامُ است که تشریفات بعثت ایشان بیان شده است.
قدر مجهول فاطمه‌ی زهرا عَلَيْهِاالسَّلَامُ در مملکت او
آقای وحید در ادامه معرفی شخصیّت حضرت زهرا عَلَيْهِاالسَّلَامُ می‌فرمایند: «این فاطمه زهرا عَلَيْهِاالسَّلَامُ است! این انسیه‌ی حوراء است! این صدیقه‌ی کبری عَلَيْهِاالسَّلَامُ است! این بشری است که قطب دائره‌ی نبوّت عظمی و ولایت کبری است! به خدا قدر فاطمه‌ی زهرا عَلَيْهِاالسَّلَامُ بر عالم و آدم مجهول است. اگر در مراکز اهل‌سنت قدر فاطمه عَلَيْهِاالسَّلَامُ مجهول است، غصه ندارد، ولی در مملکت فاطمه‌ی زهرا عَلَيْهِاالسَّلَامُ چرا؟ این‌جا مملکت زهراست. این‌جا کشور فاطمه عَلَيْهِاالسَّلَامُ است. در مملکت فاطمه‌ی زهرا عَلَيْهِاالسَّلَامُ برای یادگار جم، برای نوروز عجم، تعطیل رسمی است، اما برای شهادت فاطمه‌ی زهرا عَلَيْهِاالسَّلَامُ یک روز تعطیل رسمی نیست.[3] "الْمَجْهُولَةِ قَدْرا" اگر فاطمه عَلَيْهِاالسَّلَامُ در مملکت خودش این چنین مجهولة القدر است، از جاهای دیگر چه باید انتظار داشت!»
وَالْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ
[1] قَالَ حَدَّثَنَا سُلَيْمَانُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي الْعَطُوسِ مُعَنْعَناً عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ سَمِعْتُ [أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ] عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِ‌السَّلَامُ يَقُولُ: «دَخَلَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى‌اللَّهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ ذَاتَ يَوْمٍ عَلَى فَاطِمَةَ عَلَيْهِاالسَّلَامُ وَ هِيَ حَزِينَةٌ فَقَالَ لَهَا مَا حَزَنَكِ يَا بُنَيَّةِ قَالَتْ يَا أَبَتِ ذَكَرْتَ الْمَحْشَرَ وَ وُقُوفَ النَّاسِ عُرَاةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ قَالَ يَا بُنَيَّةِ إِنَّهُ لَيَوْمٌ عَظِيمٌ وَ لَكِنْ قَدْ أَخْبَرَنِي جَبْرَئِيلُ [عَلَيْهِ‌السَّلَامُ] عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ [أَنَّهُ] قَالَ أَوَّلُ مَنْ تَنْشَقُّ [يَنْشَقُ] عَنْهُ الْأَرْضُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَنَا ثُمَّ [و] أَبِي إِبْرَاهِيمُ ثُمَّ بَعْلُكِ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ [عَلَيْهِ‌السَّلَامُ] ثُمَّ يَبْعَثُ اللَّهُ إِلَيْكِ جَبْرَئِيلَ فِي سَبْعِينَ أَلْفَ مَلَكٍ .... فَإِذَا صِرْتِ فِي أَعْلَى الْمِنْبَرِ أَتَاكِ جَبْرَئِيلُ عَلَيْهِ‌السَّلَامُ فَيَقُولُ [فَقَالَ] لَكِ يَا فَاطِمَةُ سَلِي حَاجَتَكِ فَتَقُولِينَ يَا رَبِّ أَرِنِي الْحَسَنَ وَالْحُسَيْنَفَيَأْتِيَانِكِ وَ أَوْدَاجُالْحُسَيْنِتَشْخُبُ دَماً»؛ / تفسیر فرات، فرات بن إبراهیم الکوفی، ص ٤٤٤ و ص ٤٤٦؛ بحار الأنوار، ج ٨، ص ٥٣
[2] روایت به صورت کامل در پاورقی قبلی آمده است.
[3] این سخنرانی در تاریخ 05/08/ 72 هجری‌شمسی، صورت گرفته که هنوز شهادت حضرت فاطمه زهرا عَلَيْهِاالسَّلَامُ تعطیل رسمی نشده بود و معظم له در همین سخنرانی به صورت عمومی، تعطیل رسمی شهادت آن حضرت را مطرح فرمودند.
