به نام خداوند همه مِهر مِهروَرز
 

مقام ابراهیم(قسمت دوم)

مقام ابراهیم سنگی کنار کعبه، که نشان پای حضرت ابراهیم علیه السّلام بر آن نقش بسته است. قرآن این مقام را از آیات و نشانه‌های روشن خداوند بر روی زمین شمرده و مسلمانان را به نماز در این جایگاه دعوت می‌کند. این سنگ هم اکنون در استوانه‌ای طلایی رنگ، در فاصله ۱۳ متری خانه خدا قرار دارد. در دیدگاه شیعه، مکان اصلی مقام ابراهیم چسبیده به کعبه است. طواف واجب در محدوده ی بین کعبه و مقام ابراهیم انجام می شود و نماز طواف پشت آن خوانده می شود.
در سوره ی بقره ایه ی 125 و سوره ی آل عمران آیه ی97 به مقام ابراهیم اشاره شده است و آن را از نشانه های آشکار خداوند بر روی زمین دانسته است و مسلمانان را به خواندن نماز در این مکان دعوت می کند.
در روايتى از امام صادق عليه ‏السّلام نقل شده: «هنگامى كه خداوند به ابراهيم وحى كرد اعلام حج كند، او سنگى را (كه جاى پاىش بر آن است)، گرفت و در كنار خانه كعبه، درست مقابل موضع كنونى مقام نهاد و بر آن ايستاد و با صداى بلند فرمان الهى را اعلام نمود و همين ‏كه ابراهيم لب به سخن گشود، آن سنگ تحمل وى را نداشت و دو پاى او در آن فرو رفت.

با مرور زمان، وقتى ازدحام مردم موجب مشقت و زحمت زائران بيت شد، آن سنگ را از جاى پيشين به محل كنونى (با فاصله 26 ذراع و نيم، تقريباً سيزده متر، از خانه ی كعبه) منتقل كردند تا مطاف براى زائران خلوت شود و بدين گونه بود تا خداوند حضرت محمد صلی الله علیه و آله وسلم  را به رسالت برانگيخت و آن حضرت مقام را به همان محلى برگرداندند كه ابراهيم نهاده بود و بدين گونه بود تا پيامبر رحلت نمودند و در زمان ابوبكر و اوايل خلافت عمر نيز بدين منوال بود تا اين ‏كه عمر دستور داد به جهت ازدحام زائران جای مقام را تغییر دهند» (علل الشرایع- صفحه 422).
امام صادق علیه السّلام در حدیثی دیگر فرموده اند که امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف در هنگام ظهور خود مقام را به جای اصلی خود باز می گردانند (ارشاد شیخ مفید- جلد دوم).
امام‏ سجادعليه السلام فرمودند: فاصله ی بين ركن (حَجرالأسود) تا مقام ابراهيم، برترينِ مكان‏هاست.
از امام‏ باقرعليه السّلام روايت شده كه اين‏ مكان، نقطه آغاز نهضت جهانى حضرت‏ حجّت بن الحسن عجّل الله تعالي فرجه الشريف است. امام ‏باقرعليه السّلام در اين باره فرمودند: «حضرت‏ قائم عجّل الله تعالي فرجه الشريف در روز عاشورا قيام مى ‏كنند، درحالى كه بين ركن و مقام ايستاده و جبرئيل عليه السّلام مردم را به بيعت با آن حضرت فرا مى‏ خواند ...» (بحار الانوار – علامه مجلسی- جلد 52).
بر روى اين سنگ شريف، كف پاى حضرت ابراهيم خليل عليه السّلام فرو رفته است. اين فرورفتگى به مقدار نيمى از ارتفاع سنگ مى‏باشد. عمق يكى از دو پا ده سانتيمتر و ديگرى نه سانتيمتر است. اثر انگشتان پا بر اثر گذشت زمان محو شده و هم اكنون اين جاى پا ديده نمى ‏شود اما با كمى دقّت، اثر پاشنه ی پاها قابل تشخيص است.
اين دو نقطه بر اثر كثرت دست كشيدن مردم و تبرك جستن به آن، از ناحيه كف‏ پا وسيعتر شده است.
این سنگ به همراه حجرالاسود از سنگ های بهشتی نامیده شده اند.